edition metáfrasi - Marigo Alexopoulou

Werkstatt/Reihen > Reihen > edition metáfrasi

Marigo Alexopoulou

Acht Gedichte

übersetzt von Dirk Uwe Hansen und Jorgos Kartakis

Μαριγώ Αλεξοπούλου

Ο αδερφός του προηγούμενου

Αυτή η εσωτερική μνήμη υπάρχει για σένα; Στ΄αλήθεια,

που είχαμε σταματήσει; Θυμάσαι την τελευταία φορά που

ένιωσες αγάπη για μένα; Με το παιδικό βλέμμα. Πώς χάθηκε

αυτό το σημείο αναφοράς; Είναι σαν να με έκλεισες στην

αποθήκη. Υπήρχε μόνο αυτό το απέραντο κενό ανάμεσά μας,

γιατί στα μάτια αντικατοπτριζόταν πια ένα κενό, το απύθμενο

πηγάδι. Νερό δεν είχε να πιώ.

Marigo Alexopoulou

Der Bruder des Vorherigen

Diese Erinnerung im Körper, gibt es die für dich? Wirklich,

wo sind wir stehengeblieben? Erinnerst du dich an das letzte Mal,

dass du Liebe für mich empfunden hast? Mit dem kindlichen Blick.

Wie konnte dieser wichtige Punkt verschwinden? Es ist, als hättest

du mich eingeschlossen in der Scheune. Es gab nur diese unermessliche

Leere zwischen uns, weil sich in den Augen da eine andere Leere

spiegelte, der unergründliche Brunnen.

Wasser zum Trinken hatte ich keines.

Όνειρο

Είδα τον πατέρα μου νέο και σφριγηλό να βγαίνει απ΄το σπίτι μας

στο Πόρτο Ράφτη για να πληρώσει τους μαστόρους. Με τη χαρά της

δημιουργίας, του κόπου για τη συντήρηση ενός σπιτιού – σαν να μου

ζητούσε να ξανακοιτάξω στα θεμέλια της ύπαρξής μου, σ΄αυτά που

στερεώνουν τις βασικές μου ανάγκες΄είδα την οικογένειά μου να ρι-

ζώνει βαθιά μες στις λέξεις. Ξύπνησα κι όλα ήταν λευκά με τη

ζωντάνια

του άσπρου, του καθαρού.

Traum

Ich sah meinen Vater noch jung und frisch hinausgehen

aus unserem Haus in Porto Rafti, um die Handwerker zu bezahlen.

Voller Freude am Schaffen und an der Erschöpfung nach der Renovierung

eines Hauses – als würde er mich auffordern, noch einmal nach

den Fundamenten meiner Existenz zu sehen, nach dem,

was meine grundlegenden Bedürfnisse erfüllt; ich sah meine Famile wur-

zeln tief in den Wörtern. Ich wachte auf und alles strahlte von der

Lebendigkeit

des sauberen Weiß.

Να το το φεγγάρι

Οι ποιητές μιλάνε όλο για φεγγάρια,

μετά χιονίζει,

μετά τίποτε

το φεγγάρι ξαναγεμίζει,

φοβούνται μην τους σκοτώσει,

μα είναι το φεγγάρι΄

το φως μέσα τη χαραμάδα,

η πικραμένη τους ψυχή,

η ψυχούλα τους που μετεωρίζεται

ανάμεσα σε μισοτελειωμένες κουβέντες

κι ανείπωτες λέξεις.

Οι ποιητές μιλάνε όλο για φεγγάρια,

μετά εξαφανίζονται όπως ήρθανε

κι ακούγεται μόνο η αναπνοή τους,

τα γέλια τους, ένας απόηχος στο σκοτάδι.

Ένα κενό,

μια λέξη που ταιριάζει παντού,

η συμφιλίωση έρχεται πολύ αργά

και ίσως τυχαία,

αλλά πάντως μια ολόκληρη οικογένεια

των αστεριών

τους ανήκει.

Da ist der Mond

Die Dichter sprechen immer über Monde,

danach schneit es,

danach nichts

der Mond nimmt wieder zu,

sie fürchten, dass er sie umbringt,

aber es ist nur der Mond:

das Licht im Spalt,

ihre gequälte Seele,

ihr Seelchen, das schwebt

zwischen halbbeendeten Gesprächen

und unsausgesprochenen Wörtern.

Die Dichter sprechen immer über Monde,

danach verschwinden sie, wie sie gekommen sind

und man hört nur noch ihr Aufatmen,

ihr Gelächter, einen Widerhall im Dunkel.

Eine Leere,

ein Wort, das überall passt,

die Versöhnung kommt viel zu spät

und vielleicht zufällig,

aber immer gehört ihnen

eine ganze Familie

von Sternen.

Lego Ninjago

Αγαπώ τα Lego Ninjago:

τον μπλε,

τον πράσινο

και τον άσπρο.

Μόλις βγω για ποδήλατο

βρίσκω φίδια,

δικαιολογίες,

σκουπίδια και ξεραμένα φύλλα.

Βρίσκω κάτι απ΄όλα

αλλά ποτέ, όπως φαντάζομαι,

τον Δράκο Ninja.

Lego Ninjago

Ich mag die Lego Ninjas:

den blauen,

den grünen

und den weißen.

Kaum gehe ich raus zum Radfahren

finde ich Schlangen,

Ausreden,

Abfall und trockene Blätter.

Ich finde alles mögliche,

aber nie, wie ich es mir ausmale,

den Drachenninja.

Ξενύχτι

Ταΐζεις το παιδάκι

λίγο λίγο το ψωμάκι

κι έτσι όπως προσφέρεις

φωτίζεσαι

και το φως καίει σιγά σιγά

τις παιδικές σου αναμνήσεις.

Schlaflose Nacht

Du gibst dem Kindchen

Bröckchen für Bröckchen das Brot

und so, wie du es fütterst

wirst du hell

und das Licht verbrennt Stück für Stück

deine kindlichen Erinnerungen.

Οι φωτιές

Σε μικρές ανάσες

απ΄το πρωί χάνεται

η παιδική μνήμη.

Μας σκοτώνουν σιγά σιγά

με οικείους θορύβους.

Όλα ξαναγίνονται΄

μόνο οι ανθρώπινες ψυχές

εκλιπαρούν για συγχώρεση

στον Κάτω Κόσμο.

Feuer

In kleinen Atemzügen

gehen vom Morgen an

die kindlichen Erinnerungen verloren.

Man bringt uns um, Stück für Stück

mit häuslichem Lärmen.

Alles kehrt zurück;

nur die Seelen der Menschen

flehen um Vergebung

in der Unterwelt.

Το ψάρι

Ανάλαφρα κολυμπάμε

στα ιδρωμένα σεντόνια.

Πώς πιαστήκαμε έτσι

στα δίχτυα της νύχτας

και στα παιχνίδια του βυθού;

Μόλις ξημερώσει

θα βγάλω τα λέπια μου,

θα ανοιγοκλείσω το στόμα μου σαν ψάρι

και θα ψιθυρίσω:

«Βαπόρια, πολλά βαπόρια».

Der Fisch

Leicht schwimmen wir

auf den verschwitzten Laken.

Wie sind wir

in die Netze der Nacht hinein geraten

und in die Spiele der Tiefe?

Sobald es Tag wird

werde ich meine Schuppen abwerfen,

den Mund öffnen und schließen

wie ein Fisch und werde flüstern:

"Dampfer, so viele Dampfer!"

Χαμένα καράβια

(ή το λευκό σου πουκαμισάκι)

Τότε αράζαμε αρόδο,

με λάντζες πλησιάζαμε

το λιμάνι.

Πότε ήρθες τελευταία φορά

στον ύπνο μου

να μου δώσεις μια θάλασσα,

έναν ουρανό,

κάτι από λευκό τοπίο.

Κατάγεσαι από τις Κυκλάδες,

είσαι ό,τι απέμεινε

από τα χαμένα καράβια.

Έτσι είναι τα ναυάγια

καθώς καθρεφτίζονται στο σκοτάδι.

Μην πεις πως δε σε προειδοποίησα.

Η τέχνη της σιωπής

απαιτεί κι αυτή της μυθοπλασίας.

Wracks

(oder Dein weißes Hemdchen)

Damals gingen wir weit draußen vor Anker,

mit kleinen Booten näherten wir uns

dem Hafen.

Wann kamst du zum letzten Mal

in meinen Schlaf,

um mir ein Meer zu geben,

einen Himmel,

etwas von der weißen Landschaft?

Du stammst von den Kykladen,

du bist das, was bleibt

von den Wracks.

So sind die Schiffbrüche

wie sie sich spiegeln im Dunkel.

Sag nicht, ich hätte dich nicht gewarnt.

Auch die Kunst des Schweigens

verlangt die der Fiktion.

Marigo Alexopoulou wurde 1976 in Athen geboren. Sie studierte an der Universität Athen und nach ihrem Abschluss an der Universität Glasgow, wo sie auch promoviert wurde. Sie hat an der Universität der Peloponnes und an der offenen Universität Athen im Fach Archäologie unterrichtet und arbeitet heute als Philologin.

Ihre Gedichte sind in Zeitungen und einer Reihe von Anthologien veröffentlicht worden.

Η Μαριγώ Αλεξοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης, όπου και εκπόνησε τη διατριβή της.

Έχει διδάξει αρχαίο ελληνικό θέατρο στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Εργάζεται ως φιλόλογος. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες και έχουν επίσης συμπεριληφθεί σε πολλές ελληνικές ανθολογίες.