edition metáfrasi - Jorgos Kozias

Werkstatt/Reihen > Reihen > edition metáfrasi

Jorgos Kozias

Sieben Gedichte

übersetzt von Dirk Uwe Hansen und Jorgos Kartakis

Γιώργος Κοζίας

Ουκ είδα άνθρωπον…

Φύση, ψυχή μου, μας γέλασαν οι εποχές.

Γέμισε ο κόσμος

χρηματοκιβώτια χτισμένα στη γη

θησαυροφυλάκια ψυχοπαθών

μέντιουμ, νταντάδων, χονδρεμπόρων

νομίσματα – θηρία που καραδοκούν

έτοιμα να ρημάξουν

τα ατίθασα παιδιά

τ΄ανυποψίαστα παγώνια.

Κι εμείς εξόριστες φυλές

πώς να μεμφθούμε,

μας ρούφηξαν την βούληση

με το «ουκ είδα άνθρωπον»…

στρατιώτη, μητέρα και προφήτη

στα σάπια λεφτά αφανισμένους

τρομάξαμε, πήγαμε

και χαθήκαμε εις το διηνεκές.

Φύση, μακρινή μου αγάπη

τα στεγνά μάτια πρέπει να φοβάσαι.

Jorgos Kozias

Ich sah keinen Menschen…

Natur, meine Seele, die Zeiten lachten uns aus.

Die Welt strotzt

von Truhen voll Geld, gebaut auf der Erde,

Schatzkästen der Psychopathen, Geisterseher,

Kindermädchen, Großhändler.

Devisen – wilde Tiere, die warten und lauern,

bereit, die widerspenstigen Kinder

zu vernichten,

die nichtsahnenden Pfauen.

Und wir, die verbannten

Völker, wie können wir Vorwürfe machen,

man hat uns den Willen ausgesaugt

mit dem „ich

sah keinen Menschen“…

Soldat, Mutter und Prophet

verschwunden im verfaulten Geld.

Erschrocken verirrten wir uns und gingen

verloren im Ewigen.

Natur, meine entfernte Liebe,

die trockenen Augen musst du fürchten.

Υστεροφημία

Χάνονται οι πόλεις

ωραίοι έφηβοι και έθνη.

Επικηρύσσονται αθώοι,

αγνοούνται ερωτευμένα κοριτσάκια.

Όσοι απέδρασαν, είδωλα σπασμένα,

θυμούνται επίμονα

και νοσταλγούν χείλη ερυθρά,

δυο γαλανούς οφθαλμούς

μετά βλεφάρων,

τις τρυφερές παρειές νεάνιδος.

Σώμα στην αμαρτία θριαμβεύεις,

επιθυμώ να σε ξεχάσω,

μα δεν δύναμαι.

Και εσύ στόμα, γλυκύτατο,

που φίλησα χίλιες φορές,

Κάρμεν, Μαρία, Ντολόρες

με τόσον πάθος, με τόσην ηδονή

πόση άπειρη άβυσσος μας ξεχωρίζει

ποια γυμνή δικαιοσύνη μας ενώνει;

Σαν Boeing 777

πετάει η σάρκα και συντρίβεται.

Τι ομοβροντίες, τι πανηγυρικοί;

Και το πνεύμα εν είδει περιστεράς

Βουτάει χαμηλά τρώγοντας την Ύπαρξή του.

Nachruhm

Städte gehen zugrunde

schöne Knaben und Völker.

Nach Unschuldigen wird gefahndet,

verliebte junge Frauen werden vermisst.

Die geflohen sind, zerbrochene Bilder,

erinnern sich hartnäckig

und sehnen sich nach roten Lippen,

nach zwei blauen Augen unter den Lidern,

nach den zarten Wangen eines Mädchens

Körper, du triumphierst in der Sünde,

ich will dich vergessen,

aber kann es nicht.

Und du, Mund, süßer,

den ich tausend Mal geküsst habe,

Carmen, Maria, Dolores,

mit soviel Leidenschaft, mit soviel Lust

was für ein unendlich tiefer Abgrund trennt uns

welche nackte Gerechtigkeit vereint uns?

Wie eine Boeing 777

fliegt das Fleisch und wird zerschmettert.

Wozu Salven, wozu Festreden?

Und der Geist in Gestalt einer Taube

taucht tief ein und verzehrt seine Existenz.

Mandorla

Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ΄άστρα,

οι ουρανοί θα παίζουν μπλούζ στην ερημιά μου.

Θα θυμάμαι τους ήλιους,

τα χαμόγελα των κοριτσιών,

την προδοσία των άλλων

κι οι αύρες θα πλέκουν

βοστρύχους τα μαλλιά μου.

Θα μείνω λαμπάδα αναμμένη

ημέρες και χρόνια,

δίχως ν΄ακούω, δίχως να βλέπω

τους σακατεμένους κόσμους.

Α είμαι ολόκληρος ένα πικραμύγδαλο,

μία γιορτινή ανάμνηση

για λωποδύτες, για ληστές

κοντά στην Σανταγκόρα.

Θα είμαι γαμψός,

γυμνός, άγριος στην σκοτεινή στεφάνη,

ο κολασμένος στους παγωμένους κήπους

ο άνεμος στους κέδρους της αγάπης.

Mandorla

Die Stunden werden vergehen, die Sterne zurückkehren,

die Himmel werden Blues spielen in meiner Einsamkeit.

Ich werde mich erinnern an die Sonnen,

das Lächeln der Mädchen,

den Verrat der anderen

und die Winde werden Locken flechten in mein Haar.

Ich werde eine brennende Fackel

bleiben für Tage und Jahre,

ohne die ausgelaugten Welten zu hören und zu sehen.

Ach, eine Bittermandel werde ich sein, ganz und gar,

eine festliche Erinnerung

für Taschendiebe und Wegelagerer

bei Sadagora.

Krumm werde ich sein,

nackt, wild im dunklen Kranz,

der Verdammte in den gefrorenen Gärten,

der Wind in den Zedern der Liebe.

Το παλτουδάκι της μοδός

Παρακαλώ σας,

ένα πανωφόρι ψάχνω της προκοπής,

ένα παλτουδάκι της μοδός,

να μην έχει φθαρεί

από δυστυχίες εξευτελιστικές,

δοκιμασίες απαίσιες φρικτές,

να κρύψω το ταλαίπωρο κορμί μου,

να υποδεχτώ τα Επερχόμενα.

Ω επιτήδειοι, ω ευυπόληπτοι,

εσείς οι κατέχοντες,

οι συμβεβλημένα διασωθέντες,

πριν ντύσουμε τους νεκρούς, πηγαίνετε

να αναγγείλετε στους ζωντανούς

πως έζησαν ολόγυμνοι στο Απροσδόκητο

-έρμαια, αθύρματα, κουκλάκια μίας χρήσεως –

οι Αμλέτοι, οι βαρκάρηδες,

η Μπαραμπαντού, οι φτωχοδιάβολοι,

μέχρι το τελευταίο κουμπάκι στο παλτουδάκι της μοδός.

Der moderne Mantel

Bittesehr,

ich suche einen Mantel von guter Qualität,

ein modernes Mäntelchen,

der soll nicht verschlissen sein

von peinlichem Unglück,

und von abscheulichen, widerlichen Prüfungen.

Ich will meinen armseligen Körper bedecken

und ertragen was die Zukunft bringt.

O ihr anständigen und rechtschaffenen Leute,

Eigentümer, die ihr eure Verträge einhaltet,

bevor wir die Toten einkleiden,

geht lieber und meldet den Lebenden,

dass sie splitterfasernackt im Unerwarteten gelebt haben

- die Opfer, Spielbälle, Puppen zum einmaligen Gebrauch –

die Schweigsamen, Fährleute,

Barbadou, die kleinen Gauner,

bis zum letzten Knopf des modernen Mäntelchens.

Η οπερέτα των σκύλων

Μυλόρδοι, σας χαρίζω τα πιστά λαγωνικά,

τους μπάσταρδους της δημοκρατίας,

της αστικής τάξης τα κοπρόσκυλα

Κανίς, Τερριέ, Παπιγιόν.

Εις τους αιώνες των αιώνων

την δική μου ράτσα χαιρετώ

τον λερωμένο σκύλο

τον προλετάριο, τον άστεγο, τον μετανάστη

τον παρανοϊκό, τον αντάρτη σκύλας γιο

τον λυσσασμένο υπερρεαλιστή

τον Ανδαλουσιανό σκύλο με το αστραφτερό ξυράφι.

Μυλόρδοι, δεν είμαι ο Καβαλιέρ

ο σύντροφος των αφεντικών.

Σκύλα Κατάνη, μαύρη βολίδα…

Είμαι ο Σείριος,

ο λαμπρός μοναδικός, το Άλφα του Μεγάλου Κυνός.

Die Operette der Hunde

Mylords, ich präsentiere euch die treuen Hunde,

die Bastarde der Demokratie,

die Köter der städtischen Klasse,

Pudel, Terrier, Zwergspaniel.

Von Ewigkeit zu Ewigkeit

grüße ich meine eigene Rasse,

den schmutzigen Hund,

den Proletarier, Heimatlosen, Herumtreiber,

den Paranoiden, den unfassbaren Hundesohn,

den wütenden Surrealisten

den andalusischen Hund mit der glänzenden Klinge .

Mylords, ich bin nicht der Kavalier,

der Kamerad der Chefs.

Hündin aus Catania, schwarzes Geschoss...

Ich bin Sirius,

der strahlende Einzelstern, Alpha canis maioris.

Το εβραϊκό παντοπωλείο

Είμαστε εμείς που αναζητάμε

την Ομορφιά στιγματισμένη.

Είμαστε εμείς που το Άγνωστο

φθονούμε και το Μάταιο μας καταδιώκει.

Είμαστε εμείς που αγοράζουμε

τους απογοητευμένους εραστές.

Είμαστε εμείς που Ακόρεστοι πάλι

σπαράζουμε το κουφάρι του επιβήτορά μας.

Είμαστε εμείς τα κουταλάκια των πληβείων,

τα πασουμάκια και τα κομποσκοίνια των αγίων.

Είμαστε εμείς οι πορσελάνες των μικροαστών,

οι φιλήσυχοι, οι σιωπηλοί, οι νοικοκυραίοι.

Είμαστε εμείς κατεψυγμένα ομοιώματα

και κούκλες βιολογικές μισοτιμής.

Είμαστε εμείς η Αδηφαγία της ζωής.

Είμαστε εμείς η μόνη σας Ελπίς τοις μετρητοίς.

Der jüdische Laden

Wir sind es, die suchen

nach der Schönheit, die einen Makel hat.

Wir sind es, die das Unbekannte beneiden,

und uns verfolgt die Vergeblichkeit.

Wir sind es, die kaufen

Die enttäuschten Liebhaber.

Wir sind es, die wieder unersättlich

den Kadaver des Hengstes zerreißen.

Wir sind die Teelöffel der Plebejer,

die Hausschuhe und Rosenkränze der Heiligen.

Wir sind das Geschirr der Kleinbürger,

die Ruhigen, Schweigsamen, Familienväter.

Wir sind die tiefgekühlten Abbilder

und biologischen Puppen zum halben Preis.

Wir sind die Unersättlichkeit des Lebens.

Wir sind eure einzige Hoffnung in bar.

Απομεινάρια σε ένα ακόμα Βατερλώ

Κι αγαπηθήκαμε με άνομα κρεβάτια

αν σε στιγμές παραφοράς δοθήκαμε

στην ασωτία, στην αναίδεια

Αν ανοήτως υποκριθήκαμε

σε σάρκες αδύναμες

τάξαμε στέφανα κι αρραβώνες

ή ταπεινώσαμε άδικα εραστές

Τώρα που χάσαμε την μάχη

πεζοί επιστρέφουμε

ωραίοι κι άδοξοι αντάμα

ψάχνουμε ίσως κάποιο θαύμα

Η καθιέρωσις μας λείπει …

Δεν είμαστε οι πρώτοι

μήτε οι τελευταίοι

ρομαντικοί και τόσο νέοι

Πληρώνουμε την Μοίρα για να έχει

απομεινάρια σε ένα ακόμα Βατερλώ

Überbleibsel für ein zweites Waterloo

Wir lassen uns ein auf verbotene Liebschaften,

wenn wir in Momenten der Leidenschaft

der ungezügelten Schamlosigkeit nachgeben,

wenn wir uns der Schwäche

des Fleisches beugten,

versprachen wir Ehen und Verlobungen

oder demütigen die unpassenden Liebhaber.

Jetzt, da wir den Kampf verloren haben,

liegen wir am Boden,

schön und unrühmlich zugleich

finden wir vielleicht irgendein Wunder.

Uns fehlt der Segen...

Wir sind nicht die ersten

und auch nicht die letzten

so jungen Romantiker.

Wir zahlen für unser Schicksal, damit es

Überbleibsel gibt für ein zweites Waterloo.

Jorgos Kozias wurde in Patras geboren. Er studierte Bibliothekswesen und Euro-päische Kulturwissenschaften und arbeitete für verschiedene Tageszeitungen und Periodika. 1983 erschienen erste Texte in den Zeitschriften „Dentro“ und „Euthyne“. Er hat acht Ge-dichtbände publiziert, außerdem erschienen Übersetzungen seiner Gedichte in englischen, französischen, spanischen und arabischen Anthologien und wurden von Thanos Mikrutsikos vertont.

Ο Γιώργος Κοζίας γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε βιβλιοθηκονομία και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Εργάστηκε στον χώρο του ημερήσιου και περιοδικού Τύπου. Πρωτοδημοσίευσε στα περιοδικά «Το Δέντρο» και «Ευθύνη» το 1983. Έχει εκδώσει οκτώ ποιητικές συλλογές: Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και ανθολογηθεί στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και αραβικά. Επίσης, ποιήματά του έχει μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος.