Direkt zum Seiteninhalt

edition metáfrasi - Epigramme aus der Anthologia Graeca

Werkstatt/Reihen > Reihen > edition metáfrasi


Epigramme aus der Anthologia Graeca
Ποιήματα της Ελληνικής Ανθολογίας


4.2 Philippos
Ἄνθεά σοι δρέψας Ἑλικώνια καὶ κλυτοδένδρου
Πιερίης κείρας πρωτοφύτους κάλυκας
καὶ σελίδος νεαρῆς θερίσας στάχυν ἀντανέπλεξα
τοῖς Μελεαγρείοις ὡς ἴκελον στεφάνοις.   
ἀλλὰ παλαιοτέρων εἰδὼς κλέος, ἐσθλὲ Κάμιλλε,
γνῶθι καὶ ὁπλοτέρων τὴν ὀλιγοστιχίην.
Ἀντίπατρος πρέψει στεφάνῳ στάχυς· ὡς δὲ κόρυμβος
Κριναγόρας, λάμψει δ' ὡς βότρυς Ἀντίφιλος,
Τύλλιος ὡς μελίλωτον, ἀμάρακον ὣς Φιλόδημος·
μύρτα δ' ὁ Παρμενίων, ὡς ῥόδον Ἀντιφάνης·
κισσὸς δ' Αὐτομέδων, Ζωνᾶς κρίνα, δρῦς δὲ Βιάνωρ,
Ἀντίγονος δ' ἐλάη καὶ Διόδωρος ἴον·
Εὐήνῳ δάφνην συνεπίπλεκε· τοὺς δὲ περισσοὺς
εἴκασον οἷς ἐθέλεις ἄνθεσιν ἀρτιφύτοις.                                      



Blumen vom Helikon habe ich für dich gesammelt,
im berühmten Berghain Pieriens junge Blüten, eben noch Knospen, gepflückt,
hab Ähren geerntet vom Feld neuerer Dichtkunst,
dann alles geflochten zu einem Kranz, ähnlich wie Meleager ihn schuf.
Eingedenk des Ruhms, den die älteren Dichter genießen, lerne, edler
Camillus, nun auch die Epigramme der jüngeren Dichter kennen:
Antipatros‘ Ähre soll zieren unseren Kranz, wie ein Efeubeerenteppich
soll Krinagoras leuchten und Antiphilos wie ein Traubenzweig,
Tullius wie Honigklee, wie Majoran Philodemos,
Parmenion soll Myrte sein, wie Rosen Antiphanes;
Automedon mag als Efeu, Zonas als Lilien, Bianor als Eichenlaub,
als Olivenzweig Antigonos und Diodoros als Veilchen hinzutreten;
für Euenos winde noch Lorbeer hinein, doch für die übrigen Dichter
denk selbst dir nach Belieben die passenden Frühlingsblumen aus.
(Übstzg. Jens Gerlach)


5.9 Rufinos
Ῥουφῖνος τῇ 'μῇ γλυκερωτάτῃ Ἐλπίδι πολλὰ
χαίρειν, εἰ χαίρειν χωρὶς ἐμοῦ δύναται.
οὐκέτι βαστάζω, μὰ τὰ σ' ὄμματα, τὴν φιλέρημον
καὶ τὴν μουνολεχῆ σεῖο διαζυγίην·
ἀλλ' αἰεὶ δακρύοισι πεφυρμένος ἢ 'πὶ Κορησσὸν
ἔρχομαι ἢ μεγάλης νηὸν ἐς Ἀρτέμιδος.
αὔριον ἀλλὰ πάτρη με δεδέξεται, ἐς δὲ σὸν ὄμμα
πτήσομαι, ἐρρῶσθαι μυρία σ' εὐχόμενος.



Rufinos wünscht seiner süßen Elpis, die er nicht mehr lieben kann,
als er sie schon liebt, Gutes, wenn es ihr denn ohne mich gut gehen kann.
Bei denen Augen, die Einsamkeit ertrage ich nicht und auch nicht,
fern vom gemeinsamen Joch allein im Bett zu liegen;
so gehe ich immer wieder und unter Tränen zum Koressos
oder zum Tempel der großen Artemis. Aber morgen
empfängt mich die Heimat wieder, morgen fliege ich in deine Augen!
Und tausend Mal wünsche ich dir alles Gute.
(Übstzg. Dirk Uwe Hansen)
6.297 Phanios
Ἄλκιμος ἀγρεῖφναν κενοδοντίδα καὶ φιλοδούπου
φάρσος ἄμας στελεοῦ χῆρον ἐλαϊνέου,
ἀρθροπέδαν φιμόν τε, καὶ ὠλεσίβωλον ἀρούρης
σφῦραν καὶ δαπέδων μουνορυχὰν ὄρυγα
καὶ κτένας ἑλκητῆρας ἀνὰ προπύλαιον Ἀθάνας
θήκατο καὶ ῥαπτὰς γειοφόρους σκαφίδας,
θησαυρῶν ὅτ' ἔκυρσεν, ἐπεὶ τάχ' ἂν ἁ πολυκαμπὴς
ἰξὺς κεἰς Ἀίδαν ᾤχετο κυφαλέα.



Alkimos legt seine Harke, die ihrer Zähne, und den Rest seiner gerndröhnenden
Schaufel, die ihres Stiels aus Olivenholz verlustig ging,
den gliederbindenden Zaum, den Hammer, der die Scholle zertrümmert,
die Bodenhacke, die nur noch einen Zahn hat,
und den Laubklaubenden Rechen in der Vorhalle der Athene
nieder, dazu die geflickten Körbe zum Tragen der Erde,
da er einen Schatz gefunden hat: Denn sonst müsste er wohl, der sich so oft bücken musste,
mit krummem Kreuz selbst bin in den Hades wandern.
(Übstzg. Jens Gerlach)


7.167 Dioskorides oder Hekateios von Thasos
Ἀρχέλεώ με δάμαρτα Πολυξείνην, Θεοδέκτου
παῖδα καὶ αἰνοπαθοῦς ἔννεπε Δημαρέτης,
ὅσσον ἐπ' ὠδῖσιν καὶ μητέρα· παῖδα δὲ δαίμων
ἔφθασεν οὐδ' αὐτῶν εἴκοσιν ἠελίων.
ὀκτωκαιδεκέτις δ' αὐτὴ θάνον, ἄρτι τεκοῦσα,
ἄρτι δὲ καὶ νύμφη, πάντ' ὀλιγοχρόνιος.   




Nenn mich Archeleos‘ Frau, Polyxeine, und nenne mich Tochter
des Theodektes und der Demarete, die Schlimmes erlitt.
Nenn mich auch Mutter, denn ich lag in Wehen; doch nahm mir der Daimon
mein Kind, noch bevor zwanzig Tage herum.
Ich selbst starb, gerade achtzehn, gerade hatt‘ ich geboren,
grad war ich Braut geworden. Alles war nich nur kurz.
(Übstzg. Peter von Möllendorff)
 


8.26  Gregor von Nazianz
Πῶς ἐλύθη Νόννης καλὰ γούνατα, πῶς δὲ μέμυκεν
χείλεα, πῶς ὄσσων οὐ προχέει λιβάδας;
ἄλλοι δ' αὖ βοόωσι παρ' ἠρίον· ἡ δὲ τράπεζα
οὐκέτ' ἔχει καρποὺς τῆς μεγάλης παλάμης·
χῶρος δ' ἐστὶν ἔρημος ἁγνοῦ ποδός, οἱ δ' ἱερῆες
οὐκέτ' ἐπὶ τρομερὴν κρατὶ βαλοῦσι χέρα.
χῆραι δ' ὀρφανικοί τε, τί ῥέξετε; παρθενίη δὲ
καὶ γάμος εὐζυγέων, κέρσατ' ἄπο πλοκάμους,
τοῖσιν ἀγαλλομένη κρατὸς φέρε πάντα χαμᾶζε,
τῆμος ὅτ' ἐν νηῷ ῥικνὸν ἀφῆκε δέμας.



Wie lösten sich nur Nonnas schöne Knie, schlossen sich die Lippen,
weshalb entspringen ihren Augen keine Ströme mehr?
Dafür wehklagen andere an ihrem Grab, und der Altar
empfängt keine Früchte ihrer großzügigen Hand mehr.
Verlassen von ihrem reinen Fuß ist die Stätte, kein Priester kann ihr mehr
die zitternde Hand aufs Haupt legen.
Witwen und Waisen, was werdet ihr tun? Du, Mädchen,
und du, Wohlvermählte, schneidet ihr die Locken ab,
die sie noch schmückten, als sie den Kopf ganz zur Erde neigte
und den welken Leib in der Kirche zurückließ.
(Übstzg. Kyriakos Savvidis)



11.85 Lukillios
Νύκτα μέσην ἐποίησε τρέχων ποτὲ Μάρκος ὁπλίτης,
ὥστ' ἀποκλεισθῆναι πάντοθε τὸ στάδιον.
οἱ γὰρ δημόσιοι κεῖσθαί τινα πάντες ἔδοξαν
ὁπλίτην τιμῆς εἵνεκα τῶν λιθίνων.
καὶ τί γάρ; εἰς ὥρας ἠνοίγετο· καὶ τότε Μάρκος
ἦλθε προσελλείπων τῷ σταδίῳ στάδιον.




Bis mitten in die Nacht trieb mal Markos seinen Waffenlauf,
überall war das Stadion schon abgeschlossen.
Doch alle Wächter glaubten, es sei ein steinernes
Ehrenbild eines Waffenläufers dort aufgestellt.
Und was soll ich sagen? Im folgenden Jahr machte man wieder auf,
und da kam Markos, es fehlte ihm im Stadion noch ein Stadion.
(Übstzg. Christoph Kugelmeier)



14.116 Metrodoros
Τίπτε με τῶν καρύων ἕνεκεν πληγῇσι πιέζεις,
ὦ μῆτερ; τάδε πάντα καλαὶ διεμοιρήσαντο
παρθένοι. ἦ γὰρ ἐμεῖο Μελίσσιον ἕβδομα δοιά,
ἡ δὲ δυωδέκατον Τιτάνη λάβεν· ἕκτον ἔχουσιν
καὶ τρίτον Ἀστυόχη φιλοπαίγμονες ἠδὲ Φίλιννα·
εἴκοσι δ' ἁρπάξασα Θέτις λάβε, δώδεκα Θίσβη·
ἡ δ', ὅρα, ἡδὺ γελᾷ Γλαύκη παλάμῃσιν ἔχουσα
ἕνδεκα· τοῦτο δέ μοι καρύων περιλείπεται οἶον.




Warum drohst du mir wegen der Nüsse mit Schlägen,
Mutter? Es haben sie ein paar schöne Mädchen sämtlich
unter sich verteilt. Melission nämlich nahm mir zwei Siebtel fort,
ein Zwölftel Titane. Ein Sechstel und ein Drittel
besitzen nun Astyoche und Philinna — die Scherzbolde!
Thetis, die Räuberin, nahm zwanzig, zwölf Thisbe.
Doch Glauke … sieh nur! Süß lacht sie und hält in ihren Händen
elf. Für mich jedoch ist von den Nüssen übrig … diese eine!
(Übstzg. Jenny Teichmann)



Ca. 4500 Gedichte aus 1600 Jahren griechischer Literatur enthält die Anthologia Graeca, eine Sammlung, die mit dem von Meleager im 1.Jh.v.Chr. zusammengestellten „Kranz“ aus Epigrammen begann immer weiter bearbeitet und erweitert wurde und deren letzte Stufe uns in einer einzigen inzwischen in zwei Codices ( Codex Palatinus graecus 23 in Heidelberg und Suppl. grec 384 in Paris) geteilten Handschrift überliefert ist.
Η Anthologia Graeca περιέχει περίπου 4.500 ποιήματα από 1.600 χρόνια ελληνικής λογοτεχνίας. Πρόκειται για μια συλλογή, η οποία ξεκίνησε με την συγκέντρωση επιγραμμάτων - τον επονομαζόμενο «Στέφανο» - του Μελέαγρου τον 1ο αιώνα π.Χ, στη συνέχεια τροποποιήθηκε και διευρύνθηκε και της οποίας η τελευταία ενιαία μορφή έφτασε σ‘ εμάς ως δυο κώδικες, τον Codex Palatinus graecus 23 της Χαϊδελβέργης και τον Suppl. grec 384 του Παρισιού.
Zurück zum Seiteninhalt